PRZESTRZEŃ CIAŁA – POTRÓJNY AKT Z NICIĄ

Praca została poświęcona człowiekowi i jego ciału, w jak najbardziej afirmatywnym znaczeniu. Projekt podjęty w ramach pracy doktorskiej jest kontynuacją zajmujących mnie od dłuższego czasu dociekań nad wzajemną zależnością pomiędzy dwoma najbardziej, moim zdaniem, determinującymi ludzkie życie, obszarami, a mianowicie: naporem rzeczy, cywilizacji, całego industrialu i tworzącego do tego obszaru – opozycją, składającą się z najbardziej atawistycznych, pierwotnych, wręcz zwierzęcych pragnień i potrzeb.

Podjąłem próbę opowiedzenia o tej zależności środkami mi najbliższymi, robiąc instalację, gdzie archetypem świata rzeczy jest materialna forma obiektu, a video obraz reprezentuje podmiot.

Ten obiekt jak wszystkie pozostałe został przeze mnie samodzielnie zaprojektowany i zrealizowany.

Videoinstalacja  składa się ze zgeometryzowanej konstrukcji, podzielonej na trzy wertykalne części,
w których poruszają się, w różnych sekwencjach czasowych, w górę i w dół, monitory. Dzięki temu mogą się spotykać ze sobą na różnych wysokościach całej konstrukcji. Ekrany te niczym przesuwające się okna, kadrują fragmenty ciała postaci wchodzące ze sobą w relacje.

Prezentowane na obrazach postacie płynnie przechodzą z monitora w monitor, ukazując jedynie jakiś wąski wycinek relacji między sobą.

Całość formy instalacji wraz z obrazem  tworzy swoistą mozaikę, puzzle, których logiczny porządek  jawi się przed oczami odbiorcy dopiero po dłuższym oglądzie prezentowanych materiałów. Automatyzowany sposób rejestracji kadrów, powoduje, że przedstawiany materiał nie jest obarczony jakąkolwiek  preferencją operatora.

W przesuwających się monitorach, cały zabieg polega na tym, że gest zarejestrowany w jednym monitorze, może zmieniać znaczenie, przenikając do innego i wchodząc w zależność z innym zestawionym do niego obrazem.

Motywem i inspiracją powyżej opisanego projektu jest mit o trzech Mojrach, gdzie zasadniczym ich atrybutem jest nić, nić życia. Postacie przeciągają pomiędzy sobą czerwoną nitkę. Pomysłem moim jest użycie tej mitologicznej nici życia, w taki „uwspółcześniony” sposób, niczym w podwórkowych zabawach w tzw. „gumę”, czy w przekładanie nitki między palcami dwóch osób. Modelki tworzą ruchomą kompozycję w przestrzeni za pomocą sznurka, wchodząc lub wychodząc z kadru.
W przesuwających się monitorach czasem widać fragmenty postaci, a czasem tylko nić.

Z premedytacją użyłem mechanicznego urządzenia do rejestracji postaci ludzkiej ponieważ eliminując

z tego przedsięwzięcia operatora, powstała sytuacja w której nie ma subiektywnego wybierania kadru a rejestruje się ten fragment gestu i postaci , który aktualnie znajdzie się w polu widzenia mechanicznie poruszającej się kamery. Osiąga się w ten sposób, moim zdaniem, bardzo ważną rzecz. Mianowicie, rejestrowany akt ludzki,  ani żaden jego fragment, nie jest szczególniej eksponowany. Uważam, że uwalnia to akt od wykreowanego przez obyczajowość i pop kulturę eksponowania bądź cenzurowania obrazu postaci ludzkiej, a tym samym jego zafałszowywania.

Stworzone przez mnie medium ma na celu przywrócenie „ czystości” aktu tak wyeksploatowanego przez pop kulturę.

 

Obiekt: stal spawana oksydowana, drewno, tworzywo sztuczne, nylon, monitory ciekłokrystaliczne, napędy mechaniczne, nagrania video.

wymiary: wys.2,25m x szer.1,90m x gł. 0,95m

 

https://www.youtube.com/watch?v=m47VpheiPzY

 

Dodaj komentarz